20 meneos
81 clics
Ocho poemas de Federico García Lorca para recordarlo en su 122 cumpleaños
Pese a que es un artista de renombre, Federico García Lorca (Fuente Vaqueros, 5 de junio de 1898-camino de Víznar a Alfacar, Granada, 18 de agosto de 1936) ha estado en boca de todos estas últimas semanas tras el episodio del Ministerio del Tiempo en el que aparece el actor que le da vida, escuchando a un Camarón que canta su poema La leyenda del tiempo. En esta ocasión, le recordamos por su 122 cumpleaños.
|
comentarios cerrados
Y como muestra de esas mentalidades carpetovetónicas, tan nocivas para la propia idea de España, está el propio hecho de que en El Independiente citan un poema de Lorca escrito originalmente en gallego sin mencionar que se trata de una traducción, sin publicar el original y, aún peor, traduciéndolo mal.
¡Érguete, miña amiga,
que xa cantan os galos do día!
¡Érguete, miña amada,
porque o vento muxe, coma unha vaca!
Os arados van e vén
dende Santiago a Belén.
Dende Belén a Santiago
un anxo ven en un barco.
Un barco de prata fina
que trai a door de Galicia.
Galicia deitada e queda
transida de tristes herbas.
Herbas que cobren teu leito
e a negra fonte dos teus cabelos.
Cabelos que van ao mar
onde as nubens teñen seu nídio pombal.
¡Érguete, miña amiga,
que xa cantan os galos do día!
¡Érguete, miña amada,
porque o vento muxe, coma unha vaca!
Otro bellísimo poema de Lorca, musicado por Luar na Lubre:
www.youtube.com/watch?v=BI-Q8yBoV2o